Patiënt Jack deelt zijn verhaal

In het kader van de maand van de longkanker deelt hij zijn ervaringen. Heel belangrijk vindt hij. Want de afgelopen maanden, zeker in het begin van zijn ziekenhuistraject, heeft hij zelf veel behoefte gehad aan een gesprek met een lotgenoot, een medepatiënt om ervaringen mee uit te wisselen. Hij hoopt dat andere patiënten iets aan zíjn ervaring kunnen hebben.

"Op 30 juli, de verjaardag van mijn echtgenote, kreeg ik te horen dat ik longkanker met uitzaaiingen heb en twee weken later op vrijdag 13 augustus dat het een kleincellig carcinoom betrof, hetgeen de longarts uitlegde als het slechtste bericht dat hij ons kon geven. Een week later kreeg ik de eerste chemokuur en inmiddels start ik met de 4e cyclus van telkens drie kuren. Ik krijg mijn behandelingen op de longafdeling van het Diakonessenhuis en ik constateer dat ik omringd ben door kundige en zeer meelevende medewerkers. Op een schaal van 1 tot 10 krijgen zij van mij een 9,5!"

Op de vraag waar hem dat in zit vertelt Jack: “Hoewel ik bijna altijd controle had over mijn leven, heb ik nadat ik vernam ernstig ziek te zijn, al snel besloten dat ik mijn behandeling uit handen moet geven en dat ik mijn behandelaars moet vertrouwen. En dat vertrouwen geven zij mij. Ik voel mij 100% beschermd. De mensen op de afdeling zijn deskundig, ervaren én betrokken. Wat ook heeft bijgedragen aan mijn vertrouwen: na de eerste onderzoeken vertelde mijn arts mij dat hij de resultaten ging bespreken met collega-artsen in omliggende ziekenhuizen en dat zij met elkaar een plan van aanpak zouden maken. Die gezamenlijke aanpak gaf mij veel zekerheid en het gevoel in goede handen te zijn."

- tekst gaat verder onder de foto -

Op het kastje naast zijn bed ligt het boek Tussenland van Jannie Oskam. Jack citeert een alinea uit het boek: ”Veel mensen zijn me voorgegaan. Ook zij hebben de diagnose ongeneeslijke kanker gekregen. Hoe vergaat het anderen? Misschien kan ik van de ervaring van anderen leren en wat mij overkomt daardoor wat meer in perspectief zien."

“In dit boek vind ik 1 op 1 mijn eigen verhaal. Met name de eerste drie weken had ik veel behoefte aan uitwisseling van mijn ervaring met iemand in dezelfde situatie. Die weken waren voor mij het meest heftig en heb ik als een zeer eenzame periode ervaren. Ik sta stevig in mijn schoenen, maar de diagnose ongeneeslijke kanker kon mijn brein niet zo snel verwerken. Gesprekken met mijn echtgenote, gezin en familie waren zeer belangrijk en waardevol. Echter, je spreekt voor je gevoel in één richting. Wat je mist, is dat je je ervaring echt kunt delen met iemand die hetzelfde meemaakt of heeft meegemaakt. Daarom vind ik het mooi om via deze weg mijn ervaring te kunnen delen. Maar ook als iemand dit leest en graag in een gesprek ervaringen wil uitwisselen, ben ik daartoe bereid. Als ik met mijn verhaal maar één medepatiënt kan helpen dan is mijn missie in deze geslaagd te noemen”.