Diamond deelt haar verhaal

“Op 4 oktober 2024 hoorde ik dat ik borstkanker had. Twee weken ervoor voelde ik een knobbel in mijn borst. Ik was net naar Utrecht verhuisd voor mijn master en had nog niet eens een eigen huisarts. De huisarts in de buurt stuurde mij snel door naar het ziekenhuis voor onderzoek. Twee weken later hoorde ik dat ik borstkanker had. Ik schrok enorm, maar ergens had ik het al aangevoeld.”

Diamond onderging verschillende operaties en chemotherapie. Nu komt ze nog naar het ziekenhuis voor hormoon- en immunotherapie.

“De diagnose heeft een enorme impact. Als je jong bent sta je aan het begin van grote stappen in je leven: studie, een eerste baan, een huis, misschien kinderen ... Toen ik hoorde dat ik kanker had stond mijn wereld op zijn kop. Ik voelde me in één klap niet meer vrij. Ook voelde ik me alleen. Mijn vrienden en studiegenoten waren met heel andere dingen bezig dan ik. Ik stond buiten dat leven.”

“Ik voelde mij achtergesteld. De ziekte alleen al maakt dat je ‘anders’ bent. Daarnaast: vrienden hebben hun eigen leven, je loopt studievertraging op en ook financieel val je tussen wal en schip. Maar ik realiseerde me dat ik het moet accepteren. Ik ben boos geweest en verdrietig, maar ik kan het niet veranderen. Ik moet ermee dealen en het een plek geven.” 

Diamond ging bij het netwerk voor jongvolwassenen met kanker (AYA’s) op zoek naar een lotgenoot. Omdat de meeste AYA’s wat ouder zijn, vond zij daar geen klankbord. Steun vindt zij vooral in haar eigen omgeving en bij haar zorgverleners. 

“Ik kan heel goed terecht bij mijn familie, vriend, vrienden en huisgenoten. De moeder van een vriendin die 10 jaar geleden ook borstkanker heeft gehad, is een belangrijke steun. In het ziekenhuis waren verpleegkundig specialist Elze en mammacareverpleegkundige Ingrid mijn vaste aanspreekpunt Zij waren altijd bereikbaar. En dat is fijn als je onzeker bent of stress krijgt van alle meningen die op je af komen.”

Op de vraag of zij tips heeft voor andere jongen mensen met kanker vertelt Diamond “Zorg dat je je goed voelt bij je arts en haal daar de informatie die je nodig hebt. Je casus is zó specifiek. Luister naar de mensen die ervoor hebben geleerd en die jouw dossier kennen”.

 “En ga zo goed mogelijk door met je leven.: elke dag een uurtje wandelen, door met je studie, een weekend weg …. Tegen naasten zou ik willen zeggen: kom niet met medische adviezen. Die maakten mij in elk geval onzeker en gaven veel stress. Help met praktische zaken. Dat is veel waardevoller.“

Heb je ook tips voor zorgverleners?
“Ik merk dat mensen soms – zonder dat ze het zelf doorhebben - reageren op mijn huidskleur en haar. Dat heeft soms voor ongemakkelijke, pijnlijke situaties gezorgd. Bijvoorbeeld de opmerking dat ik zo goed Nederlands spreek, of dat een pruik in mijn haartype ‘wel lastig’ is. Omdat ik me als patiënt in een afhankelijke positie bevindt, is het moeilijk om mensen hier op aan te spreken. Wees je daar als zorgverlener bewust van.”