Jan – 'Mijn waardes werden snel slechter'

Jan Ravesteijn (68) kreeg op 18 december 2020 de diagnose corona. Van een flinke griep tot een opname op de Intensive Care. Precies een jaar later kijkt hij terug op zijn ziekte.

Zijn vrouw en hij testten beide positief op corona. Gammel, hoesten, proesten, maar gelukkig viel het eerst wel mee. Tot hij Tweede Kerstdag steeds benauwder werd. De volgende dag kwam de huisarts langs en een half uur later stond een ambulance op de stoep om Jan naar het ziekenhuis te brengen.

Dramatisch slecht
Terwijl hij naar het ziekenhuis werd vervoerd, kreeg hij al te horen van het ambulancepersoneel dat het niet goed ging. De hoeveelheid zuurstof in zijn bloed was veel te sterk gedaald.

“Ik kreeg te horen dat ik niet naar een verpleegafdeling werd gebracht, maar naar de Intensive Care. Dat was schrikken. Ik dacht toen… dit gaat niet de goede kant op.”

In het ziekenhuis werd een longfoto gemaakt van de longen van Jan. De longfoto bleek ‘dramatisch slecht’. Jan ging aan het zuurstof en kreeg ontstekingsremmers om de infectie tegen te gaan.

De volgende dag bleken zijn waardes verslechterd. “Ik kreeg te horen dat het echt niet goed ging. De arts zei tegen me dat ik tegen het moment aan zat dat ik in coma gebracht moest worden. Dat coma was dan nodig, om mij aan de beademing te kunnen leggen. Dat nieuws sloeg wel in.” De dochter van Jan werd gebeld om bij haar vader te blijven. Voor het geval dat hij in coma gebracht moest worden. De vrouw van Jan zat nog steeds thuis in isolatie en kon hem niet bezoeken in het ziekenhuis. Aan het einde van de dag waren de bloedwaarden nog niet beter.  Omdat Jan nog wel heel helder en goed bij was, werd besloten het nog een nachtje aan te kijken.

Geen oog dicht
Die nacht deed Jan geen oog dicht. “Ik realiseerde me dat dit heel verkeerd af kon lopen. Ik kon niet slapen, bleef piekeren. Ik nam die nacht mijn hele leven door.” In de ochtend belde Jan meteen zijn vrouw.

“Dat was een bijzonder gesprek. Ik vertelde haar dat ik mijn leven een 9,5 gaf en graag door wilde voor de 10. We blikten samen terug op de vele mooie momenten in ons leven. Tussendoor, hoe gek ook, vertelde ik waar de verzekeringspapieren lagen en wat mijn wachtwoorden waren. Voor het geval dat ...”

Het gesprek luchtte op. En Jan kon zich weer op zijn herstel richten.

Eindelijk verbetering
Aan het einde van die tweede dag kreeg Jan eindelijk te horen dat zijn waardes verbeterden. “Ik lag niet meer op de grens van coma. Dat was een enorme opluchting. En ik mocht ook eindelijk vast voedsel eten. De pasta die ik kreeg smaakte heerlijk.”

Proost op het nieuwe jaar
Ook al lag Jan niet meer op het randje van coma, hij moest nog drie dagen op de IC blijven. Ook oudjaarsnacht. Hij belde om 12 uur met zijn vrouw. Blij dat ze voorzichtig weer vooruit konden kijken. En kort daarna kwam een verrassing: het hele team van de Intensive Care stapte zijn kamer binnen: “Ineens werd ik verrast met een champagneglas vol cassis. We proostten op het nieuwe jaar”. 

Het is uitzonderlijk dat patiënten op de Intensive Care veel wakker zijn, en al helemaal dat ze zo helder zijn als Jan. Daardoor had Jan een goede band met de verpleging en artsen. En kreeg hij veel mee van wat er om hem heen gebeurde. “Ik was onder de indruk van hoe professioneel de zorg was die ik kreeg. En hoe persoonlijk, invoelend en empathisch. Bij ieder medisch overleg bij mijn bed werd ook mijn mening gevraagd. Ik had het gevoel dat er met mij werd overlegd, in plaats van over mij.”

Hersteld
Snel mocht Jan van de Intensive Care naar de verpleegafdeling. Daar bleef hij nog zes dagen om bij te komen en aan te sterken. “Nu voel ik me weer helemaal de oude. Dat ging echt heel snel uiteindelijk. Daar prijs ik me zeer gelukkig mee.”

Niets meer uitstellen
Hoe Jan nu terugkijkt op deze periode? “Het heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik heb altijd gezegd ik blijf werken tot ik erbij neer val. Maar nu zeg ik er ook nog bij: maar later is te laat. Samen met mijn vrouw plannen we dingen nu in, waar we eerder nog wel eens zeiden: komt wel. Dat weekendje weg, die reis, dat etentje, het weekend met het hele gezin. Dat doen we allemaal nu. We stellen niets meer uit. “