Lisette: 'Mooiste vak van de wereld, maar zwaar"

Al veertien jaar werkt verpleegkundige Lisette van den Tweel (38) inmiddels op de Spoedeisende Hulp (SEH) van het Diakonessenhuis. “Het mooiste vak van de wereld. Maar het is wel heel erg zwaar geworden in de afgelopen tijd.”

Tijdens de coronacrisis nam het aantal patiënten op de spoedeisende hulp enorm toe. “In het begin wisten we natuurlijk nauwelijks wat er op ons afkwam. We trainen altijd wel voor uitbraken van virussen. Maar de omvang van de coronacrisis hadden we niet kunnen voorzien”, aldus Lisette.  

De eerste golf
In de eerste golf kwamen op gegeven moment bijna alleen nog maar coronapatiënten binnen op de SEH. We zagen vrijwel geen sporters, veel minder verkeersongelukken, minder uitgaanspubliek met blessures of te veel drank op. In de rest van het ziekenhuis was veel andere zorg afgeschaald. Hierdoor konden ze extra hulp krijgen op de Spoedeisende Hulp. “Het was spannend en zwaar. Maar door alle extra hulp en doordat er verder minder andere patiënten kwamen, bleef het toch enigszins te doen.” De vele steun tijdens de eerste golf hielp enorm.

“We waren ineens helden. Mensen gingen voor ons klappen. Sommige collega’s mochten na een dienst in de supermarkt vooraan in de rij. Dat gaf ons vleugels! Heel bijzonder”.

- tekst gaat verder onder de foto -

Steeds intensiever 
Na de eerste coronagolf kwamen ook de reguliere patiënten weer op de SEH terecht. “Gelukkig maar! In de eerste golf zagen we soms patiënten die veel te lang hadden gewacht met naar het ziekenhuis gaan. Die waren daardoor soms ook echt heel erg ziek geworden.”  Maar tegelijkertijd zorgde dat voor een grote toestroom aan patiënten, vertelt Lisette. “Het is soms zo ontzettend druk. Dan ben je bezig met een patiënt, en gaat er weer een noodbel af en moet je alles laten vallen en rennen.“

De diensten worden intensiever. “Dan ga je ’s ochtends met een gespannen gevoel naar je werk. Wat staat je die dag te wachten?!”  Lisette merkt dat soms ook nog thuis: “Na zo’n drukke avonddienst heb ik echt nog wel twee uur nodig voordat ik de adrenaline van alle drukte een beetje kwijt ben en kan slapen.” Overigens merken ze nu op de SEH dat de nieuwe avondlockdown wel wat helpt met de drukte.

“Mensen gaan in de avond minder op pad. Daardoor is het bij ons iets minder druk. Hoe vervelend we privé zo’n lockdown ook vinden, op de SEH merken we dat het effect heeft.”

 

In een klap alles kwijt
Wat haar het meeste raakt? “Natuurlijk de patiënten die heel ziek zijn van corona en patiënten van wie de gezondheidstoestand is verslechterd doordat overal zorg uitgesteld moest worden. En toen we al een tijd in lockdown zaten in de tweede golf, kregen we meer patiënten met psychologische problemen op de SEH. Deze patiënten waren in een klap alles verloren door corona. Een man zag door faillissementen van zijn drie winkels ineens zijn volledige pensioen in rook op gaan en zag geen uitweg meer. Deze patiënt had geprobeerd om een einde aan zijn leven te maken. Deze man stond volop in het leven en was ineens echt alles kwijt. Dit soort verhalen raken je, en blijven je bij. ”

Enorme saamhorigheid
Hoe zwaar het soms ook is voor Lisette en haar collega’s, ze hebben gelukkig veel steun aan elkaar: “We hebben echt een goede band als collega’s. De saamhorigheid is enorm. Dat is ook de reden dat ik dit werk blijf doen. Het blijft het mooiste werk en geeft enorm veel voldoening.” Hoe zwaarder het werk is, hoe groter de saamhorigheid onder de collega’s is. “Je zorgt echt voor elkaar”.

Verschil maken 
Aan het einde van een drukke dienst is Lisette heel voldaan: “Dit werk blijft heel bijzonder voor mij. Op een drukke dag zien we wel 80 tot 100 patiënten op de SEH. Allemaal met een eigen verhaal. Op dat moment kan je écht het verschil maken voor deze mensen. Dat vind ik nog steeds heel speciaal. “