Drie verbinders in ons ziekenhuis en de regio

Vivian: ‘Collega’s, ik ben blij met jullie komst. Welkom in hét ziekenhuis van Utrecht met een groot hart voor patiënten. Net als ikzelf kozen jullie bewust voor het Diakonessenhuis. Vertel eens?’

Ad: ‘Dat dit ziekenhuis de menselijke maat en ‘dichtbij’ zo uitdraagt, was voor mij een van de redenen om voor dit huis te kiezen. Het Diakonessenhuis is een bekende naam in Nederland en ik merk dat die een erg positieve associatie oproept. Ik kom van een fijn opleidingsziekenhuis, sterk verankerd in de regio en met een warme cultuur en rijke historie. Dat heeft het Diakonessenhuis ook.’

Vivian: ‘Fijn, en gelukkig kan ik die positieve associatie bevestigen. Ik ervaar dit niet alleen in mijn functie, maar ook privé. Als ik op zaterdag bij het hockeyveld sta om mijn kinderen aan te moedigen, krijg ik vaak spontaan positieve reacties over ervaringen met ons ziekenhuis.’

Frank: ‘Ook als inwoner van Zeist herken ik dit. Ik kies voor een prachtig ziekenhuis in het hart van Utrecht en van de regio waar ik woon. Het ziekenhuis waar ik vandaan kom in Twente, koos ik om de mensen en de cultuur. Wat ik waardeer in Twente, verwacht ik ook hier te vinden: de grote betrokkenheid bij collega’s en patiënten, bescheiden en niet teveel poeha… dat past bij me.’

Frank: ‘Als bestuur moeten we vooral niet alleen willen bepalen welke richting we uitgaan. Daarin moeten we onze professionals meenemen. Het ziekenhuis is immers van ons allemaal.’

Vivian: ‘Wat erg in jullie antwoord doorklinkt: het zijn onze collega’s in het zorgproces die dagelijks het verschil maken voor onze patiënten. Ik ben me hiervan als bestuurder heel erg bewust. Hun talenten en mogelijkheden moeten we benutten en ruimte geven. Wij als bestuurders moeten dat stimuleren en faciliteren.’

Frank: ‘Zeker! Als Raad van Bestuur moet je vooral niet alleen willen bepalen welke richting we uitgaan. Daarin moeten we alle kennis en ervaring van professionals binnen en buiten onze organisatie meenemen. Het ziekenhuis is immers van ons allemaal. Daarvoor is het nodig dat we de verantwoordelijkheden van collega’s intern verruimen. En: de medische- en verpleegkundige staf zijn onze strategische partners, waarmee we graag gemeenschappelijk optrekken.’

Ad: ‘Ik ken het fenomeen ‘ziekenhuis’ al mijn hele werkzame leven, als chirurg. Ik ben nu niet langer ‘one of the guys’ van de dokters en daar zal ik wel even aan moeten wennen. Maar dat perspectief neem ik mee naar de bestuurstafel. En in mijn vorige ziekenhuis ben ik twee termijnen voorzitter geweest van de medische staf.  Ook die bestuurservaring neem ik mee en ga ik nu graag inzetten voor het Diakonessenhuis.’

Ad: ‘Hoe verstaan verschillende werelden elkaar? Dat is de verbinding waarnaar ik altijd op zoek ben. Hoe komen we samen verder?’

Vivian: ‘We brengen alle drie andere kennis en ervaring mee, dat maakt dat we elkaar goed aanvullen als team. Tegelijk zijn we alle drie verbinders. In een ziekenhuis, en ook in de regio, spelen natuurlijk allerlei belangen en perspectieven. Die breng ik graag samen. Ik blijf vragen stellen totdat ik het begrijp en zet mensen bij elkaar, juist degenen die vanuit verschillende belangen en perspectieven denken en handelen.’

Ad: ‘Dat herken ik erg: ik ben altijd geboeid door de mensen die tegenover me zitten, of dat nu patiënten, collega’s of relaties zijn. De vraag die ik wil beantwoorden, is: hoe komen we samen verder? Iedereen kijkt uit een ander perspectief en iedereen heeft dus gelijk. Hoe verstaan die verschillende werelden elkaar? Dat is de verbinding waarnaar ik altijd op zoek ben.’

Frank: ‘Als mens delen we dezelfde waarden. Alle drie vinden we verbinding erg belangrijk, evenals wat humor als relativering op zijn tijd. We hebben dezelfde gedachten over samenwerking, intern en in de regio, en dezelfde visie op wat je als bestuur doet als onderdeel van het grote ziekenhuis. We kwamen er in de kennismaking al snel achter dat we alle drie ‘samenwerking’ hoog in ons vaandel hebben. Ik kijk dus erg uit naar onze samenwerking.’

Frank: ‘We moeten in onze regio de dingen samen slimmer doen en ons portfolio afstemmen op de zorg die straks nodig is: er is genoeg te doen!‘

Vivian: ‘Samenwerken in de regio en samen één beweging maken, is wat mij betreft ook de enige manier om de zorg toegankelijk en beschikbaar te houden. Samen zijn we slimmer, weten we meer en zijn we tot passende zorg in staat. Daarin ligt er een cruciale rol voor ons ziekenhuis. Hoe zien jullie onze toekomst?’ 

Frank: ‘We hebben alle potentie voor de toekomstige uitdagingen van de zorg in huis. Alle ontwikkelingen waarmee we nu bezig zijn, moeten logisch met elkaar gaan samenvallen. Met onze nieuwbouw willen we de zorg faciliteren die stráks nodig is. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de trends die in de hele zorgsector gaande zijn. Steeds minder mensen die in de zorg werken terwijl er steeds meer zorg nodig is, toenemende zorg ‘op afstand’ en steeds meer samenwerken met andere instellingen. We moeten dingen slimmer doen en ons portfolio afstemmen op de zorg die straks nodig is: er is genoeg te doen! ‘ 

Ad: ‘Als stads- en regioziekenhuis maken we inderdaad deel uit van een breder zorgnetwerk. Dan is het ongelooflijk belangrijk dat je de toon zet: waar zijn wij van? Wij zijn het stadsziekenhuis met stadse uitdagingen, met veelkleurigheid en culturele diversiteit. Hoe verhouden we ons daarmee tot de ziekenhuizen en andere partners in ons netwerk? Onze waarde zit in de breedte van onze tweedelijns zorg, met een hoge kwaliteit en op een menselijke, persoonlijke manier. Daar worden we om gewaardeerd en dat is wat mij betreft ons bestaansrecht.’