Samen vooruit!

‘Al op mijn 16de viel ik voor de gezondheidszorg. Ik werkte als bijbaantje in de thuiszorg, dat was mijn eerste ervaring met mensen die door ziekte of beperking afhankelijk zijn van anderen. Als de dag van gisteren herinner ik me een mevrouw met dementie waar ik elke week kwam als haar man even van huis was. Ik denk nu, dat daar het zaadje is geplant voor de gezondheidszorg. 

Toen ik voor een studie koos, heb ik eerst uitgebreid om me heen gekeken. Mijn affiniteit met economische vakken en mijn interesse in gezondheid/maatschappij bracht me bij gezondheidswetenschappen. Even kriebelde het: ‘Is het wel economisch genoeg?’ Toen heb ik een jaar economie erbij gedaan. En besloten dat gezondheidswetenschappen echt de goede keuze is. Nu, ruim 30 jaar later, kan ik dat nog steeds vol overtuiging bevestigen!’

‘We moeten focus aanbrengen en samen één beweging maken. Dat is echt noodzakelijk om zorg toegankelijk en beschikbaar te houden. Dat kan simpelweg niet vanuit één organisatie’. 

‘Ja zeker. Na mijn studie startte ik bij de Raad voor de Volksgezondheid en Zorg, nu de Raad voor de Volksgezondheid en Samenleving. Daarna werkte ik bij een zorgverzekeraar. Een leuke en heel leerzame tijd, waarin ik onder meer accountmanager was van ziekenhuizen in Den Haag en Amsterdam. 

Sinds 2001 ben ik directeur/bestuurder van organisaties in de zorgsector. Onder andere bij een kraam- en thuiszorgorganisatie en meer dan 13 jaar in de ouderenzorg. De laatste jaren als voorzitter bij Zorgspectrum, een goede buur van het Diakonessenhuis.’ 

‘Ik werk graag in een maatschappelijk relevante omgeving. Mijn loopbaan heb ik nooit in stappen van te voren uitgestippeld. Wel heb ik steeds heel bewust mijn keuze gemaakt voor een nieuwe stap. Voor mij moeten banen ‘kloppen’, ik ben hierin altijd mezelf gebleven. Bijna twee jaar geleden kwam het Diakonessenhuis op mijn pad. Door de verschillende banen die ik heb gehad, heb ik breed leren kijken. Als buitenstaander was ik heel nieuwsgierig naar de binnenwereld van een ziekenhuis. Met de chemie die ik voelde tijdens de gesprekken was mijn keuze snel gemaakt. Deze baan past bij mij!

Ik ben ervan overtuigd dat we focus moeten aanbrengen en in het netwerk samen één beweging moeten maken. Dat is echt noodzakelijk om zorg toegankelijk en beschikbaar te houden. Dat kan simpelweg niet vanuit één organisatie, alleen als ziekenhuis of alleen de thuiszorg. In deze context hebben ook de ziekenhuizen een cruciale rol. Die handschoen pak ik graag op, vanuit alle ervaring die ik al heb in de zorgsector.’

‘Als organisaties moeten we de moed hebben om andere manieren van samenwerking te zoeken. En volhouden als het niet in één keer lukt, durven experimenteren en leren’. 

‘Het Diakonessenhuis is een indrukwekkend ziekenhuis met een groot hart voor patiënten. Ik ervaar dit niet alleen vanuit mijn huidige rol, maar ook privé. Als ik op zaterdag bij het hockeyveld sta om mijn kinderen aan te moedigen, krijg ik vaak spontaan te horen hoe goed iemand is geholpen in ons ziekenhuis. Ik heb zelf ook die ervaring, als inwoner van Utrecht. 

Afgelopen 1,5 jaar heb ik me in verdiept in de praktijk en de werkprocessen van ons ziekenhuis. Ik praat veel met iedereen, luister goed, ook naar de anekdotes uit de praktijk. Naast de vele overleggen en gesprekken, loop ik een a twee keer per maand mee in de zorg. Zo liep ik bijvoorbeeld een nachtdienst mee met een gynaecoloog, liep mee met vrijwilligers en met een verpleegkundige op de afdeling ouderengeneeskunde. 

Die gesprekken en meeloopstages zijn verrijkend voor mij als bestuurder. Ik wil steeds blijven toetsen of de praktijk aansluit op ons  beleid en onze keuzes. Zo breng je visie en praktijk bij elkaar. Mijn collega’s in het zorgproces maken dagelijks het verschil voor onze patiënten. Ik ben me hier heel erg van bewust. Hun talent en mogelijkheden moeten we benutten en ruimte geven. Wij als bestuurders moeten dat bovenal stimuleren en faciliteren.’

‘Niet over, maar met elkaar. Als je de mensen waar het om gaat centraal stelt, wijken concurrentie en eigen belangen voor begrip en samenwerking’. 

‘In een ziekenhuis, en ook in de regio, spelen allerlei belangen en perspectieven. Die breng ik graag samen. Ik blijf vragen stellen totdat ik het begrijp en zet mensen bij elkaar, juist degenen die vanuit verschillende belangen en perspectieven denken en handelen. Mijn ervaring is dat we verschillen niet uit de weg moeten gaan, maar juist vanuit gezamenlijke kracht moeten bepalen wat er nodig is en hoe we dit bereiken. Daarna laat ik niet los, verbinden en 'samen praten' is niet genoeg. Het gaat om wat we samen bereiken en dat betekent dat we keuzes moeten maken en knopen moeten doorhakken.

Ik houd van focus aanbrengen, wil het laten werken en met elkaar resultaten bereiken. Daar geniet ik van. Dit hoeft overigens niet altijd groots en meeslepend, dat mag ook klein en goed doordacht.’

‘Ik wil steeds blijven toetsen of de praktijk aansluit op ons beleid en onze keuzes. Zo breng je visie en praktijk bij elkaar’.

‘Door mijn achtergrond bij zowel een verzekeraar als andere zorgorganisaties, kijk ik breed en heb ik gevoel voor de maatschappelijke opgave. De voorzittersrol geeft mij ruimte om zowel extern als intern goed te verbinden. Vanuit die maatschappelijke opgave, goede en toegankelijke zorg behouden, ligt er een cruciale rol voor ons ziekenhuis. Ik wil verbindingen leggen vanuit ons ziekenhuis met de inwoners, huisartsen, wijkzorgverpleegkundigen en de vele zorg- en welzijnsprofessionals in de regio. In het lokale schuilt de kracht! Samen zijn we slimmer, weten we meer en zijn we tot passende zorg in staat. Dat wil ik nadrukkelijk doen samen met de inwoners en patiënten van onze stad en regio. Echt goed luisteren naar wat mensen belangrijk vinden. Want het gaat het om de gezondheid van en de zorg voor inwoners. Dus ‘niet over, maar met elkaar. Als je de mensen waar het om gaat, centraal stelt, wijken concurrentie en eigen belangen voor begrip en samenwerking’. 

‘Als organisaties moeten we de moed hebben om zó te denken en handelen en andere manieren van samenwerking te zoeken. En volhouden als het niet in één keer lukt, durven experimenteren en leren.  Alleen door samen voor dezelfde doelen te gaan, over onze muren heen, kunnen we één beweging maken en versnellen. Ik nodig iedereen uit om daar aan mee te doen!’. 

‘We moeten verschillen niet uit de weg gaan, maar juist vanuit gezamenlijke kracht bepalen wat er nodig is en hoe we dit bereiken’.

‘Bovenal door mijzelf te zijn, zowel op werk als privé. We hebben vier kinderen. De oudste is al een paar jaar het huis uit en onze oudste dochter vertrekt volgende week naar Oostenrijk. Ons gezinnetje thuis krimpt, het zal de komende maanden best wat stiller zijn met onze twee dochters van 14 en 15. Mijn man en ik hebben een liefde voor zeezeilen en de leukste zomervakanties zijn voor ons op de zeilboot. Tussendoor ren ik om fit te blijven of doe ik louterende klusjes aan huis of in de tuin.  En, voor mij erg belangrijk: mijn hartsvriendinnen met wie ik wandel, ski, weekendjes wegga of op z’n tijd gezellig een borrel drink.’