Translate website
Disclaimer
Nederlands: U vraagt Google Translate Services om onze teksten te vertalen. Daardoor kunnen er fouten in de teksten zitten. Automatische vertalingen zijn niet perfect, ons ziekenhuis is niet verantwoordelijk voor mogelijke vertaalfouten. Heeft u vragen over uw gezondheid? Neem dan altijd contact op met uw arts.
Meer weten? Lees de toelichting vertaalbeleid
English: You ask Google Translate Services to actively translate our texts. Therefore they may contain errors. Automatic translations are not perfect. Diakonessenhuis is not responsible for possible translation errors. Do you have questions about your health? Then always contact your doctor.
Want to know more? Read the explanation of translation policy
Roosjes bevallingsverhaal: ‘Het operatieteam deed er alles aan om ons een fijne ervaring te geven’
Zeven jaar geleden beviel Roosje (32) na een pittige bevalling en een spoedkeizersnede van haar zoon Jackson. Toen ze zwanger was van haar dochter Juna, koos ze opnieuw voor het Diakonessenhuis; nu voor een geplande keizersnede. ‘Er was zoveel rust en gezelligheid tijdens de gentle sectio.’

Roosje: ‘Mijn man Derwin (33) en ik kennen elkaar al sinds we 18 zijn. We wilden graag jong ouders worden, en met de geboorte van onze zoon Jackson (7) kwam die wens uit. Jackson werd geboren in het Diakonessenhuis met een spoedkeizersnede, na een heftige bevalling van twee dagen. Toen we een paar jaar daarna besloten voor een tweede kindje te gaan, bleef een zwangerschap uit. We wisten dat ik zwanger kon worden, maar als het dan niet lukt word je daar heel onzeker van. Na twee jaar zelf proberen zijn we naar het Diakonnessenhuis doorverwezen voor een fertiliteitstraject. Uiteindelijk werd het IUI. Best intensief, ik moest vaak voor kleine checks met de fiets op en neer naar het ziekenhuis om te laten checken hoe de eitjes erbij lagen en of ik weer met hormonen mocht beginnen. Maar ik heb dat nooit als een straf ervaren. Er werken zulke lieve mensen! En na bijna een jaar was daar dan eindelijke die positieve zwangerschapstest!’
Begeleiding in het ziekenhuis
‘Na de eerste echo in het ziekenhuis kreeg ik begeleiding van mijn verloskundige. Mijn zwangerschap ging prima, maar ik had wel erg last van vermoeidheid en viel veel af. ‘Die meid zuigt me helemaal leeg!’, dacht ik. Wel bleek dat ik zwangerschapsdiabetes had, wat ik gelukkig met een dieet onder controle kon houden. Dat ging prima, en Juna groeide goed. Daarnaast kreeg ik op de POP PLUS polikliniek van het ziekenhuis extra begeleiding omdat ik antidepressiva gebruik voor mijn angststoornis. Dat heb ik heel positief ervaren: wat een fijn team!
Met mijn gynaecoloog ging ik in gesprek over mijn bevalling. Dat was een heel fijn gesprek, waarbij de keuze voor wel of niet een geplande keizersnede helemaal bij mij lag. Door mijn ervaring met de geboorte van Jackson was voor mij een keizersnede de beste keuze. Dus toen het einde van mijn zwangerschap in zich kwam hebben we die gepland: op 8 oktober, één dag voor de verjaardag van Jackson.’
Geruststellende woorden
‘Toen de dag van de bevalling aanbrak waren we stipt om 7.00 in het ziekenhuis. Op onze kamer stond het bedje voor Juna al klaar, ik kon me nog helemaal niet voorstellen dat ze daar straks in zou liggen! Twee lieve verpleegkundigen, Eva en Lune, begeleidden ons vanaf dat eerste moment. Lune liep met Eva mee op haar eerste werkdag en Eva was op de hoogte van mijn angststoornis. Dat ik het dus extra spannend vond, deelde zij ook met de andere zorgverleners, en dat nam bij mij de spanning een beetje weg. Ze was er die dag 100% voor ons.
Ook de operatie heb ik als heel fijn ervaren. Ik was echt het middelpunt, het team kletste gezellig met me. Dat leidde me fijn af waardoor de tijd heel snel ging. Voor iemand als ik die het zó spannend vindt is dat heel erg fijn.
Er staan tijdens zo’n operatie veel mensen om je heen, ieder met zijn eigen taak. Omdat een aantal van hen zich van tevoren aan me had voorgesteld, kende en herkende ik ze ondanks de operatiekleding. Een fijn gevoel! Mijn eigen gynaecoloog, dokter Boon, deed de keizersnede. Ik weet nog goed dat ze mijn oogcontact zocht toen ze ging beginnen. Die blik met haar blauwe ogen zei ‘Het komt wel goed meisje’. Vanaf toen voelde ik ook dat het goed zou komen.’
Zielsgelukkig
Ik kon door een doek met venster meekijken naar de geboorte van Juna. Echt prachtig en de eerste aanblik op Juna vergeet ik nooit: ze leek zó op Jackson! Eva had mijn telefoon en maakte uit zichzelf mooie foto’s en video’s. Zo waardevol! Nadat Juna kort was onderzocht door de kinderarts mocht Derwin de navelstreng doorknippen. Hij werd daarbij lief begeleid en het was echt een papa-dochtermomentje. Alles ging goed, dus al snel daarna lag Juna lekker op mijn borst. Iedereen in de operatiekamer feliciteerde ons en zei dat ik het goed had gedaan. Hartverwarmend hoe het operatieteam samenwerkte en er alles aan deed om ons een fijne ervaring te geven; een zielsgelukkig momentje voor ons! ’
Huid op huid contact
‘Na de operatie bleef Juna bij mij liggen. Ze was ontzettend alert, smakte lekker en keek me met grote ogen aan. Ik was alleen maar bezig met dat kleine moppie op mijn borst. Haar eerste flesje dronk ze met grote slokken leeg.
Ik was een beetje onzeker over het feit dat ik geen borstvoeding wilde geven. Dat heb ik bij Jackson wel gedaan, maar dat verliep niet probleemloos waardoor het veel onrust opleverende. Nu wilde ik echt genieten van mijn baby en de kraamtijd, en koos voor flesvoeding. Van tevoren was ik bang dat iedereen zou proberen me op andere gedachten te brengen maar dat was helemaal niet zo. Ik had het in mijn geboorteplan gezet, iedereen was daarvan op de hoogte en dus verliep alles zoals ik zelf wilde.’
Teamwork na de geboorte
‘Ook daarna ging het prima. Ik had nog veel energie dankzij de keizersnede en wilde niets liever dan Jackson voorstellen aan zijn zusje en het nieuws delen met mijn familie. Dat gebeurde ook. Natuurlijk heb je pijn als de verdoving is uitgewerkt. Maar ik heb gelukkig een hele lieve zorgzame man, ik merkte dat we echt een team waren samen. Dat teamwork verbindt je echt éxtra met elkaar. Ik kon de volgende dag al naar huis en in de auto kon ik echt alleen maar naar mijn dochter kijken. Ik beleefde echt een roze wolk en dankzij de eerste rustige week ging mijn herstel ook goed. Een week na de geboorte van Juna voelde ik me goed genoeg om kleine stukjes te lopen. Ze is nu zes weken en het gaat echt top!’
Deel je wensen en zorgen
‘De gentle sectio was voor mij echt de juiste keuze. Het gemoedelijke en gezellige van zo’n geplande keizersnede en de persoonlijke begeleiding vond ik heel fijn. Eva en Lune, mijn verpleegkundigen van die dag, blijven me voor altijd bij.
Ik zou andere ouders willen meegeven dat je echt je wensen en zorgen kan delen. Wees eerlijk over hoe je je voelt en of je zenuwachtig bent. Je hoeft niet stoer te doen, het ís ook spannend. Ik hoop dan ik andere ouders met mijn verhaal ook een beetje gerust kan stellen. Ondanks mijn angst van tevoren vond ik de keizersnede en geboorte van Juna een hele mooie ervaring.’
Roosje en baby Juna vlak na de geboorte: 'Ik was alleen maar bezig met dat kleine moppie op mijn borst.'